از: شهرام کرمی
چند روز قبل سراغ یاداشت های پراکنده ای رفتم که طبق عادت هر جا که در محفل دوستان تئاتر و یا جلسه ای باشد از مطالب و نظر دیگران یاداشت برداری می کنم. در میان کاغذ های من بیش از ده صفحه بود که شامل درد دل و یا پیشنهاد و انتقاد بود.
درباره تئاتر نظر و پیشنهاد و انتقاد زیاد گفته می شود و موضوع همه آنها کمک به تئاتر است. دیگر امروز هیچ کدام از خانواده تئاتر نیستند که با این حرف ها و نظرها آشنا نباشند. یادم می آید یک زمان همه می گفتند ما نمایشنامه نویس خوب نداریم. یک زمان دیگر عده ای از مشکل سالن اجرا حرف می زدند. برخی هم مشکل مخاطب را در کیفیت آثار می دانستند. بعدتر مشکل در بودجه تئاتر مطرح شد. و امروز نظرات جدید.... و البته باز هم هنوز تئاتر ما مشکلاتی دارد. این حرف ها و نظرها همیشه هست. چون خانواده تئاتر به کار خود عشق دارند و تئاتر و هنرمندان شایسته آن به آنچه حق مطلب باشد نرسیده اند. این یاداشت ها برایم نکات ارزشمندی بود که برای آنکه در جایی مانده باشد برخی از آنها را در اینجا می نویسم.
* تئاتر ما باید با تقویت صنف های مختلف خانه تئاتر متحول شود.
* این همه سالن های مختلف و پراکنده در شهر تهران که زیر نظر ادارت مختلف قرار دارند چرا مورد بهره برداری نیست.
* چرا نباید یک قانون وضع شود که فقط فارغ التحصل هنر وارد ادارات فرهنگی شود. مگر یک نفر با مدرک تئاتر وارد اداره کشاورزی می شود ؟
* ما نمایشنامه نویس کم نداریم ولی نمایشنامه نویسان مثل بقیه حمایت نمی شوند.
* باید برای تئاتر یک چشم انداز تعریف نمود.
* چرا مقامات دولتی و مسئولین زیاد به دیدن تئاتر نمی آیند.
* صنف های تئاتری باید مستقل باشند.
* در تئاتر اجرای خوب و بد وجود دارد و باید به همه فرصت اجرا داد. فرق نمی کند دانشجو و یا حرفه ای باید سالن های ویژه در اختیار همه باشد.
* هر وقت درباره ضعف تئاتر ما حرف زده می شود بلافاصله آموزش مطرح می شود. مگر این همه دانشکده و آموزشگاه این کار را انجام نمی دهند. باید به هنرمندان تئاتر فرصت حضور داد.
* جشنواره مختلف تئاتری در صورتی موثر هستند که همه تولیدات آن در معرض دید مخاطب باشد.
* باید به نمایش ایرانی به عنوان یک الگوی فرهنگی توجه کرد. شیوه نمایش ایرانی متناسب با فرهنگ ملی و بومی و تاریخی است.
* تئاتر می تواند در ......