پیام دبیر کل انجمن دراماتراپی ایران DTCI به مناسبت هفته ی جهانی دراماتراپی 17 تا 23 اکتبر2021
بشر در ورود به هزاره جدید خود را در مقابل ویروس عالم گیری کرونا دیده است ، به نظر می رسد توجه بخشی به انسانیت انسان و از کجا آمدن و به کجا رفتن همچنان سوال بی پاسخی باشد که تنها فردیت ماست که می تواند به آن پاسخ دهد .
زیرا تنها راه تفهیم آن درک رابطه زلال بین (فرد)عبد و معبود است ، اکنون که زندگی برای بشر اهمیت دو چندانی یافته است و همه علوم در مقابله با این ویروس نادیدنی سر در گم مانده اند ، تنها راه آرامش " قلوب متورم " ما انسانهای درمانده پناه به فردیات مان در دل شخصیات ماست، زیرا به نظر می رسد منشا تمام آسیب های روانی دوری انسان از "خود، خود" است ، بیگمان شناخت خود مهمترین و ایمن ترین راه شناخت معبود است و انسانها تنها در فردیت شان قادر به درک این مهم هستند.
بهترین نقش زیستی ما درک نقش بین عبد و معبود است و تنها راه نجات ما توسل و توکل به نیروی ابدی و ازلی است که هرگز تنهای مان نگذاشت و نمی گذارد .
بیایید زندگی انسانی مان را دوباره نقش بزنیم دنیای امروز ما از نقش های خونریز، هراساناک و مخوف خسته است ، انسان معاصر دیگر از نقش آفرینی در جنگ ، خونریزی ، کشور گشایی ، ظلم ، استثمار ، تبعیض و کودک کشی و حیوان کشی و طبیعت سوزی خسته است.
بشر معاصر نقش آرام می خواهد ، نقش گل های رنگارنگ ، نقش خوش بو و معطر ، نقش کلام شیرین و شعر و ترانه ، نقش عشق و دلدادگی و نقش رهبانیت و رافت و الفت و اینها نقش های گم شده انسان معاصر است ، نقش های فراموش شده ی ما آدمیان .
به نظر تنها راه باز آفرینی نقش های الوان و نیکوی انسانی ما با مثبت اندیشی و ترجمان دوباره این کلام زیبای سعدی شیراز است که " بنی آدم اعضای یکدیگرند ... که در آفرینش ز یک پیکرند ... چو عضوی به درد آورد روزگار ... دگر عضوها را نماند قرار .
نمایش درمانی یافتن نقش خود در هر برهه از زمان است ، نقشی که الوان و رنگارنگ باشد ، نقش خوش پوش ، خوش عمل ، خوش نام و خوش کام زیرا در این منقوش بودن نقش ، لذتی نهفته است که خط کش و معیار ارزیابی آن رضایتمندی ، سربلندی ، سلامت نفس و عمل نیکوی ما انسان هاست .
در نمایش درمانی بازی ابزار کنش و واکنش است ، روشی برای تعامل ، تفاهیم و حتی تضارب آراء تا رسیدن به درک مشترک از خود ، دیگری از محیط و از پروردگار .
این " بازی " است که به ما الگوی رفتاری می دهد و الگوی رفتاری به معنی بهره بردن از " تجربه ی موفق طی طریق است" ، به مفهوم "بینش یافتن" است ، "رسیدن به راه حل مسئله" ، "به مدد تجربه ی خود و درک دیگری" است .
اینکه الگوی رفتاری ما چه رابطه ای با نقش ها و شخصیت ما دارد نکته ی مهمی دیگری است که درک آن تنها در مواجهه با موقعیت های لاینحل و مسائل بحرانی زندگی مشخص می شود و " بازی این موقعیت ها " در مکانی امن و به دور از آسیب لذت بخش و آموختنی است .
پس بیایید نقش های خود را یک بار دیگر "از سربنویسیم" ، " ترمیم کنیم" و در صورت لزوم "به فراموشی بسپاریم" و این مهم تنها با صرف واژه ی " ما شدن" شدنی است .
دکتر مجید امرایی
دبیرکل انجمن دراماتراپی ایران DTCI
عضو موسس اتحادیه جهانی دراماتراپی WADTh